Strój kąpielowy przez wieki. Od pancerza po stringi.

W dzisiejszych czasach ciężko sobie wyobrazić odpoczynek nad wodą bez kąpieli. Gdy z nieba bombardują nas słoneczne promienie, idealnym rozwiązaniem jest ucieczka nad morze lub gdy, jest ono za bardzo od nas oddalone, jezioro.
Zanim jednak ludzkość mogła, bez skrępowania korzystać z kąpieli, trzeba było przejść długą drogę, a nie do wyobrażenia było pływanie bez odpowiedniego stroju. Jego głównym zadaniem było zakrywanie tych części ciała, które na widok publiczny bezwzględnie wystawiane być nie mogły. W praktyce oczom innych mogły być tylko ukazywane dłonie i twarz.
Jak łatwo się domyślić pierwsze stroje kąpielowe, kąpielowymi były tylko z nazwy, a pływanie w nich było nie tylko utrudnione, ale wręcz niemożliwe.

Damskie stroje kąpielowe z przełomu wieku XVIII i XIX projektowane były głównie przez pryzmat moralności i ówczesnego postrzegania higieny.
Przez wieki uważano publiczną kąpiel nie tylko za nieprzystającą damie, ale także za mogącą zaszkodzić zdrowiu. W sumie wejście do wody w nasiąkającej wieloczęściowej sukni, postrzeganej jako odpowiedni strój do kąpieli, rzeczywiście mogło wywołać poważny uszczerbek na kondycji użytkownika. Zwłaszcza gdy ciężkie, mokre sukno zaczynało ciągnąć pływaczkę ku dnu.
W obawie przed przypadkowym odsłonięciem jakiejś niepożądanej części ciała suknie do pływania, były dodatkowo obciążane. Na szczęście z upływem czasu stroje stawały się coraz lżejsze, okazałe suknie zastąpiono mniejszymi sięgającymi do kolan. Do zestawu oczywiście były również dołączone długaśne pantalony do samych kostek.
Jednym z kamieni milowych na drodze do obecnej wersji stroju kąpielowego, było wystąpienie na plaży w Bostonie w USA australijskiej pływaczki i aktorki Annette Kellerman. Był to rok 1907 i królowały wtedy gustowne suknie i pantalony. Wystąpienie Kellerman w jednoczęściowym stroju wywołało skandal, a wystawienie na widok publiczny ramion, szyi i nóg, zakończyło się dla pływaczki aresztowaniem.

Jednoczęściowe stroje kąpielowe, podobne do męskich pojawiły się dopiero pięć lat później podczas olimpiady w Sztokholmie. Wtedy pierwszy raz dopuszczono kobiety do takich dyscyplin jak pływanie i skoki do wody. Kostiumy pań przypominały obecne body tylko z nogawkami sięgającymi do połowy łydki.

Prawdziwa rewolucja miała jednak miejsce w Cannes w 1946 roku, gdy Jacques Heim zaprezentował „Atome” pierwszy dwuczęściowy strój kąpielowy. W tym samym roku w Paryżu ukazała się jego bardziej skąpa wersja. Nazwana od atolu „Bikini” gdzie przeprowadzano próby broni atomowej.
Twórcą dwuczęściowego bikini był Luis Réard. O ile stój „Atome” był określany przez swojego twórcę jako „najmniejszy strój świata”, o tyle Réard mówił o swoim wynalazku, że jest „mniejszy niż najmniejszy strój na świecie”.

Gdy w „kąpielowy wyścig zbrojeń” zaangażowali się styliści mody, tylko kwestią czasy były kolejne bezkompromisowe posunięcia. Właśnie takim ruchem było, stworzone przez Rudiego Gernreicha monokini. Strój kąpielowy ponownie składał się z jednej części, jednak do jego zadań przestało należeć zakrywanie piersi.
Było tak w przypadku wielu, choć nie wszystkich projektów Gernreicha.

Aby stroje mogły zbliżyć się do tego, co reprezentują obecnie, niezbędne okazało się stworzenie odpowiedniej tkaniny. Na zapotrzebowanie odpowiedziała firma DuPont. Amerykański producent wprowadził do sprzedaży elastyczne, poliuretanowe tworzywo o nazwie Lycra. Natomiast firma Speedo, od roku 1970 zaczęło produkować z niej stroje do pływania i kąpieli.
Sama forma bikini była modyfikowana przez lata, uogólniając, kurczyła się i odsłaniała coraz bardziej kobiecych wdzięków. Tak pojawiały się mikrokini, tankini i pubikini, aż w końcu światu ukazał się stringi. Skąpe majteczki inspirowane ubiorem plemion dorzecza Amazonki i Afryki.
Dziś obyczajowość mocno się zmieniła w stosunku do tej sprzed lat. Widać do doskonale po ewolucji kobiecego stroju kąpielowego, który ze strażnika moralności zmienił raczej w dyskretnego towarzysza kąpieli.